‘Het eerste huwelijk van mijn moeder liep slecht af. Ze had twee kinderen gekregen met een man die haar mishandelde. Na jaren met deze nare man, lukte het haar toch om hem te verlaten. Daarna heeft ze mijn vader ontmoet die zacht en aardig voor haar was. Mijn vader was haar ‘redder’, dacht mijn moeder toen. Ze hebben samen een baby, een jongetje, gekregen. “Eindelijk” dacht mijn moeder, “is al mijn ellende achter de rug; nu komt alles in orde en kan ik mijn leven met een gerust hart opnieuw beginnen.” Maar na zes weken stierf de baby door wiegendood. Ik ben een klein jaar na zijn dood geboren. Heel snel dus. Veel te snel vind ik. Maar dat was het advies dat iedereen, zelfs de huisarts, mijn ouders toen gaf: “Ga gewoon snel ‘aan de slag’ om nog een kindje te maken!” Mijn moeder was natuurlijk al niet zo jong meer; dat speelde ook een belangrijke rol in de beslissing. Ze namen dus geen tijd om het verdriet te verwerken. Hoewel ik dat broertje nooit heb gekend, heeft hij, of liever gezegd zijn afwezigheid, mijn hele leven beïnvloed en getekend. Als je een kind bent dat na zo’n tragische gebeurtenis ter wereld komt, ben je eigenlijk nooit het gewenste kind, maar een ‘plaatsvervanger’. Tenminste, dat is het gevoel dat ik van mijn moeder kreeg. En daarom kon ik ook nooit een goede relatie met haar ontwikkelen. Als ik bijvoorbeeld de geboorte- of overlijdensdatum van mijn broertje had vergeten, nam ze me dat kwalijk. Ze verwachtte dat ik meerouwde en dat ik het onbekende broertje zou herdenken. Maar ik begreep het niet als kind. En ik begrijp nog steeds niet hoe ze dat überhaupt van mij kon verwachten. Mijn moeder koesterde het gevoel dat haar leven mislukt was. Ze bleef bitter. Haar hele leven hield ze vast aan het verdriet… De eerste zes weken na de geboorte van Lucia was ik heel erg bang dat haar lot hetzelfde zou zijn als dat van mijn broertje. Als ze sliep controleerde ik continu of ze goed ademde, of ze nog leefde. Ik doe dat nog steeds, want totdat de baby twee jaar is bestaat het risico op wiegendood.’
Ik bleef even stil. Mijn mond trilde en mijn hart begon hard te bonken. Ik keek naar Lucia die nog steeds heel rustig op haar rug lag te slapen.
