Omaland. Fragment uit het verhaal.
OMALAND Er was eens, geen tijd, geen haast en geen doel. Elke ochtend is een strijd; ik vind het moeilijk om wakker te worden. Soms laat ik de wekker nog een uur snoozen. Waarom is het zo moeilijk om uit bed te komen? Ben ik zo moe? Dat valt best mee. Als ik eerlijk ben, denk ik, dat ik het gewoon niet durf omdat ik bang ben. Bang? Waarvoor ben je bang? Kijk jezelf aan! Je leeft toch in vrede, zelfs de zon schijnt! Je bent een kunstenaar, je kan doen waar je zin in hebt. Je bent vrij! Maar toch… Wat, als er niks uit mijn handen komt? Wat, als het papier wit blijft? Wat, als niemand het mooi vindt? En wat is de betekenis van wat ik maak? Heeft het allemaal zin? Oma Rachel werd in 1923 in Den Haag geboren. Ze had bruine, amandelvormige ogen, haar haar was zo zwart als de veren van een kraai. Rachel was een ondeugend meisje, onthullen de verhalen uit haar jeugd. Tegen de gewoontes van haar ouders in, die haar als ‘goed gelovige Jodin’ probeerden op te voeden, durfde zij het licht aan te doen op Sabbat dag. En ook op andere heilige dagen kende ze geen godsvrees en fietste stiekem door de Scheveningse duinen naar het strand. Dan nam ze daar een duik. Als ze uit zee kwam, in haar witte badpak, keken alle jonge mannen met een bewonderende blik naar haar. Dit soort activiteiten waren natuurlijk strikt verboden. Maar voor Rachel waren religie en regels overbodig. Ik kende mijn oma niet anders dan met sneeuwwit haar. In mijn ogen was ze nog steeds een levendige, jonge ziel en een vrolijke huisvrouw. Ze had perzikachtige wangen, een mollige, zachte buik en een aanstekelijke schaterlach. Zelfs nog op haar 60ste kon ze touwtje springen. Ze kookte en bakte lekker voor haar man, kinderen en kleinkinderen en strooide echte Hollandse hagelslag op onze boterhammen. Ze sprak 5 talen vloeiend; Nederlands, Engels, Hebreeuws, Frans & zelfs Duits! En kon makkelijk tussen de talen schakelen zonder verwarring of accentproblemen, terwijl ze kletste met haar buurvrouwen of jeugdvrienden. Ze noemde mij ‘vogeltje’. Samen dronken wij thee uit de pot die ze warm hield in een grappig gebloemd kussentje. “Dit heet Theemuts”, zei ze. Dan riep ze: “Het is zo gezellig!” en legde uit: “In geen enkele andere taal ter wereld bestaat dit woord, maar je kan het vergelijken met ‘cosy’ in het Engels.” Ook als puber was ik dol op mijn oma en ging graag naar haar toe. “Je bent erg afgevallen” glimlachte ze “Waar leef je van? Van liefde en lucht?” Op een koude winterdag ging ik bij haar langs met een flinke blaasontsteking. “Nu is het tijd voor lekker, warm katoenen ondergoed, laat die sexy onderbroek nog eventjes in de la liggen!” zei ze lachend. Ik bloosde, maar voelde me ook een beetje trots. Ik was 18 en net seksueel actief geworden. Mijn oma begreep alles. Door haar werd ik geaccepteerd. Bovendien was ze een kunstliefhebber & een open-minded vrouw. Oma Rachel was mijn lievelingsoma; symbool van liefde en vrijheid. (Het volledige verhaal op aanvraag verkrijgbaar. The story is available in English on request) © Image & text Efrat Zehavi 2021 © Image & text Efrat Zehavi 2021. |