Anonymous Glossy: Five Observations. Nat Muller
|
Introduction talk by Nat Muller. Book launch Anonymous Glossy @ TENT Rotterdam Scroll voor Nederlands 1. The Glossy as Cartography of a City and of an Artistic Practice In many ways, the Glossy can be read as a kind of subjective atlas or cartography of Rotterdam and its inhabitants. The individuals and their stories are all residents of Rotterdam, people whom Efrat meets. It is just as much a portrait of a city as it is a portrait of its inhabitants. And as we continue to read – and look at the city through the eyes of those who are portrayed but particularly through Efrat’s eyes – notions like home, belonging, identity, trust, recognition, attachment, self and the other, but also distrust, alienation and fear, become increasingly blurred and complicated. Within this framework Efrat tries to position herself, while equally urging the reader to do the same. I would even say that this tactic of mapping as you go along – the gradual mapping of something even though it is not entirely clear what that something might be – is a crucial part of Efrat’s artistic methodology and practice. It is playful, curious and discovery-driven. This openness is crucial in the Glossy. The artist takes on the role of witness, documentalist, and participant observer, but she does not keep her distance. To the contrary, she is right in the middle of it. At the same time she is the one making a confession, documenting her own life and experiences, just like the individuals she interviews and who are in search of all kinds of things. 2. The Glossy as Bildungsroman We could read the Anonymous Glossy as a Bildungsroman. We come across dozens of portraits and stories, but the person we get to know best in the end and whose voice and biography remain present is Efrat’s. It is a Bildungsroman that poses to be as a self-help book, which most Bildungsromans covertly are. In other words: part therapy for the reader but also part self-therapy for Efrat, or maybe even for those whom she interviewed. In and by itself it is an interesting strategy: conversations with others, the confessions and testimonies of others as a basis for self-questioning and getting closer to oneself. Perhaps it is also a collective self-help book. And this in turn contains an ironic reference to the glossy as we know it; just think of Vogue, Cosmopolitan or Marie Claire and all their tips to become a successful career woman, perfect lover, or fabulous hostess in 10 steps. Continuous self-improvement. It is striking, by the way, that a whole industry exists so that women can continuously improve themselves. In the Anonymous Glossy, however, everyone can be who they truly are, with all their flaws and talents. Here the picture-perfect photoshopped illusions offered to us in regular glossies is countered by the very imperfect messiness of real life, in which anti-heroes are heroes.
Efrat fashions portrait sculptures out of clay during conversations with people she has met. In a way, it is a tactile interpretation of her interlocutors. Her subject becomes, as it were, malleable and makeable. This involves a slowdown and a time lag, especially when compared to the speed of today’s omnipresent self- portrait: the selfie. The selfie is a quick and immediate way to capture presence; to prove “I was here”. The selfie has become the symbol of a hyper-capitalist consumer society obsessed with the self, individualism and (the performance of) one’s ego. Besides, the selfie lacks uniqueness and singularity. In the end it is quite replaceable: you make one, then another and another, and so on. But Efrat’s portraits are unique and carry the distinct signature of the artist. The portraits are literally hand-made. They are material manifestations. In many ways, the Anonymous Glossy is an anti-selfie. The portraits are marked by their vulnerability, which undoubtedly derives from the material used, but can also be sensed textually. It is within that vulnerability that we find an enormous strength, as well as recognisability. It is far removed from the superficial and ostentatious smartphone selfie that usually has only one message: “Look how fabulous I am!”
In the ordinary glossy, image and text reinforce one another unilaterally. The photos are illustrative to the story. This is not the case with the Anonymous Glossy. There is a uncoupling between image and text, and the project moves in a grey zone between fact and fiction, documentation and interpretation. Time after time the reading flow is subtly interrupted by the so-called advertisements, Efrat’s story, the story of Others, and by portrait photographs that are not connected to the stories but are placed elsewhere in the publication. It remains somewhat ambiguous and a puzzle, however it’s that very ambiguity that makes it an interesting work of art. After all, this is how we should view the glossy in the first place: as a work of art. A work of art in which the parameters of seeing, being seen and having a voice, are questioned. 5. The Glossy as a Self-made Archive Finally, we could see Efrat’s artistic practice here as an open, living and generative collection of stories and portraits. As a chronicle of a city and of a zeitgeist. As an artist Efrat is a producer, but she is also a collector, an archivist and in a way, a curator. The Anonymous Glossy is a splendid tool to perfectly fulfil and enhance all these roles. Anonymous Glossy: Vijf Observaties. Nat Muller 1. De glossy als Cartografie van een stad en van een kunstenaarspraktijk In vele opzichten kan de Glossy als een soort subjectieve atlas of cartografie van Rotterdam en haar inwoners gelezen worden. De individuen met al hun verhalen zijn allen inwoners van Rotterdam, personen die Efrat ontmoet. Dus het is net zo goed een portret van een stad als het een portret van haar inwoners is. En naarmate dat we verder lezen en die stad – die we zowel door de ogen van de geportretteerden maar vooral ook door Efrat’s blik – zien worden, worden noties zoals: thuis, thuishoren, identiteit, vertrouwen, herkenning, verbintenis, zelf en de Ander, maar ook wantrouwen, vervreemding en angst vertroebeld en complexer gemaakt. In dit gegeven probeert Efrat zichzelf een plek te geven, maar spoort de lezer ook aan om dat voor zichzelf te doen. Ik zou zelfs zeggen dat deze tactiek van mapping as you go along – het gaandeweg in kaart brengen van iets ook al is het niet helemaal duidelijk wat dat iets is – een cruciaal deel is van Efrat’s kunstenaarsmethodologie en haar kunstpraktijk. Het is speels, nieuwsgierig en op ontdekking gericht. En deze openheid is cruciaal in de Glossy. De kunstenaar neemt hier de rol in van getuige, documentalist, participant observer, maar Efrat staat niet op een afstand. Ze staat er midden in, ze is tegelijkertijd ook iemand die een bekentenis/een confessional aflegt, haar eigen leven en ervaringen documenteert, net zoals de individuen die ze interviewt en die zoekende zijn naar van alles en nog wat. 2. De Glossy als Bildungsroman Ik zou willen suggereren dat we de Anonymous Glossy als een BildungsRoman zouden kunnen lezen. We komen tientallen portretten en verhalen tegen maar de persoon die we het beste leren kennen uiteindelijk en wiens stem en biografie aanwezig blijft is die van Efrat. Een BildungsRoman die misschien tegelijkertijd een beetje vermomd is als een zelfhulpboek, wat de meeste BildungsRoman’s ook stiekem zijn. Een stukje therapie voor de lezer, maar ook een stukje zelftherapie voor Efrat, of misschien zelfs voor diegenen die ze heeft geïnterviewd. Op zich is het een interessante strategie: gesprekken met Anderen, de bekentenissen en getuigenissen van Anderen als basis voor zelfbevraging en nader komen tot jezelf. Dus misschien is het ook een collectief zelfhulpboek. En daarin zit weer een interessante knipoog tot de glossy zoals we ‘m doorgaans kennen, denk maar aan Vogue, Cosmopolitan of de Marie Claire en al hun tips in 10 stappen om een succesvolle carrièrevrouw, perfecte minnares, fabuleuze gastvrouw te worden. Continue zelfverbetering – frappant trouwens dat het een hele industrie is zodat vrouwen zichzelf maar continu moeten verbeteren. Maar in de Anonymous Glossy kan iedereen wel zichzelf zijn, met al zijn of haar gebreken en talenten. Dus weer een verschil met de perfecte gephotoshopte illusies die in een gewone glossy aan ons worden voorgeschoteld: hier worden we de zeer imperfecte rommeligheid van het echte leven geserveerd waarin antihelden helden zijn. 3. De Glossy als Anti-selfie Efrat kleit portretten van ontmoetingen terwijl ze met mensen in gesprek gaat. Het is een tactiele interpretatie van wie ze tegenover haar heeft zitten. Haar subject wordt als het ware kneedbaar en maakbaar. Hier zit een onthaasting en vertraging in, zeker als je het vergelijkt met het alom-aanwezige zelfportret van nu: de selfie. De selfie is een snelle onmiddellijke manier om aanwezigheid – een I was here – vast te leggen. De selfie is ook het symbool van een hyper-kapitalistische consumptiemaatschappij waarbij het ik, individualisme en de performance van ego centraal staan. De selfie heeft ook weinig uniciteit of singulariteit. Het is uiterst vervangbaar: je maakt er eentje en dan nog eentje en nog eentje enzovoort. Maar Efrat’s portretten zijn uniek, met de uitgesproken signatuur van de kunstenaar, de portretten zijn letterlijk met de hand gemaakt. Het zijn materiele manifestaties. In vele opzichten is de Anonymous Glossy een anti-selfie. Verder vallen de portretten op door hun kwetsbaarheid, dat heeft ongetwijfeld met het materiaal te maken maar ook tekstueel voel je dat. In die kwetsbaarheid schuilt een enorme kracht en een herkenbaarheid. Ver van de oppervlakkige en ostentatieve smart phone selfie die meestal maar 1 boodschap heeft, nl. Look how fabulous I am! 4. De Glossy als Ontkoppeling tussen beeld en tekst In de gewone glossy versterken beeld en tekst elkaar een-op-een. De foto’s zijn illustratief voor het verhaal. Bij de Anonymous Glossy is dit niet het geval. Er treedt een ontkoppeling op tussen beeld en tekst en het werk beweegt zich in het grijze gebied tussen feit en fictie, documentatie en interpretatie. De lees flow wordt steeds subtiel onderbroken: door de zogenaamde reclames die niet helemaal helder zijn, door Efrat’s verhaal, het verhaal van Anderen, de portretfoto’s die niet op de verhalen aansluiten maar elders in de publicatie geplaatst zijn. Het blijft een beetje ambigue en een puzzel en dat ambigue maakt het juist weer een interessant kunstwerk, want zo moeten we het vooral ook zien: als een kunstwerk. Als een kunstwerk waarin de parameters van kijken, gezien worden en een stem hebben, bevraagd worden. 5. De Glossy als zelfgemaakt archief Tot slot, we zouden Efrat’s kunstenaarspraktijk hier als een open, levend en zelfscheppende collectie kunnen zien van verhalen en portretten. Een kroniek van een stad en een zeitgeist. Natuurlijk is Efrat als kunstenaar een maker, maar ze is ook een verzamelaar, een archivaris en op een bepaalde manier ook een curator. De Anonymous Glossy is dan een prachtig middel om al deze rollen perfect te vervullen en te ontsluiten. |